Stryjek – globtroter
Stryjek – globtroter kochał wędrować.
Gdzie bywał, stamtąd zawsze coś zwiózł.
Po świecie szukał przypraw, co chował
Je, gdy już znalazł w skórzany wór,
Co miał go z jakichś gór…
A w nim:
Imbir z Nigerii,
Oregano z Oregonu,
Bazylię z Brazylii,
Z Bostonu cynamonu.
Innym razem:
Inkę z Indii,
Cząber z Węgier,
Lubczyk z Głupczyc,
Z Mielna miętę.
Miejsca odwiedzał w odległych państwach,
Ciekawość świata wzywała go.
Zacnym kucharzem był, stąd ten zapał
Do potraw, ziół – ubóstwiał ich woń.
Gdyż wciąż słabość miał doń.
I do:
Rozmarynu z Turynu,
Z Japonii szalotki,
Anyżku z Asyżu,
Papryki z Afryki.
A także do:
Curry z Bułgarii,
Kolendry z Holandii,
Szałwi z Mołdawi,
Tymianku z Finlandii.
Co rusz, nowe wymyślał wojaże;
Odkrywcą smaków chciał być – i basta!
W duchu powtarzał: „…wszystkim pokażę
Nieodkryte smaki w niezdobytych miastach.”
Na to stryj miał smaka.
I na:
Z Chile chilli,
Kminek z Helsinek,
Nostrzyk z Ustrzyk,
Majeranek z Łomianek.
Oraz więcej:
Szafranu z Iranu,
Pestek dynii z Gdynii,
Estragonu z Gabonu,
Z Boliwii oliwy.
Gastronomia była mu dziedziną-
Dla niej przemierzał kontynenty.
Wiele widział, z czego mógł zasłynąć…
Jednak nie dla niego laurów spokój święty.
Takie miał zapędy.
I do:
Maggi z Malagi,
Gorczycy ze stolicy,
Lukrecji z Wenecji,
Mydlnicy z Falenicy.
A nawet do:
Mirtu z Kashmiru,
Lawsonii z Estonii,
Rumianku z Rumunii,
Rokambułu z Istambułu.
Kucharską kulturą mógł się szczycić,
Szefem niejednej stać się kuchni,
Podniebienia z atłasu zachwycić,
Lecz nie mógł zbyć głodu ambicji.
Przez nie te wędrówki.
I przez słabość do:
Żelatyny z Argentyny,
Wrotycza z Motycza,
Dziewanny z Botswany,
Goździkowca z Sosnowca.
Jak również przez:
Szparagi z Pragi,
Portulaki z Portugalii,
Brukselki z Brukseli,
Palczatki z Kamczatki.
Do tego stopnia oddany sprawie,
Był odnośnie walorów jadła,
(Czym człek wojuje, od tego ginie),
Że pasja ta mu życie zjadła.
Tu klamka zapadła.
Stryj opowiedział mi te przygody,
I powiem Wam też całkiem skrycie,
Wciąż bez domu, dziatwy i żony;
Miał apetyt na inne życie.
LAJr
